Συνείδησή μου...

"Οι μεγάλες μαύρες αράχνες θέλουν τα πράγματα διαφορετικά. «Δικαιοσύνη ονομάζεται για μας ακριβώς το γεγονός ότι ο κόσμος μπορεί να πλημμυρίσει από τις θύελλες της εκδίκησης μας. Θα εφαρμόσουμε την εκδίκηση και την καταπίεση ενάντια σε όλους αυτούς που δεν είναι όπως εμείς είμαστε»,Φ.Νίτσε. Μοιάζουν εμπνευσμένοι άνθρωποι: Αλλά δεν είναι η καρδιά που τους εμπνέει, -είναι η εκδίκηση. Όλοι παίζουμε κατά καιρούς το ρόλο της "μεγάλης μαύρης αράχνης",αλλά τι γίνεται όταν εκείνο που βαραίνει πιο πολύ τη συνείδηση του ανθρώπου είναι κάτι που ονομάζαται αίσθημα?Και πληγωμένο αίσθημα= ενστικτώδης δικαιοσύνη,προσπαθούμε να πονέσουμε τον άλλον το ίδιο,ίσως και λίγο περισσότερο.Μπλέκουμε σε νήματα μηχανορραφίας και με θολή σκέψη,γυρνάμε πίσω, δοκιμάζουμε τα όρια μας και τα όρια εκείνου που έκανε τον πόνο να φωλιάσει μέσα μας μέχρι ο πόνος να φωλιάσει μέσα του. Αλλά τι πονάει πιο πολύ το να πληγωθούμε μόνο εμείς ή μέσα από εμάς και ο άλλος?Χάνουμε τον εαυτό μας,πατάμε τις αξίες μας.Τσαλακώνουμε την αξιοπρέπειά μας,χάνουμε τον ύπνο μας.Φαύλος κύκλος και ανούσιος.Αίσθημα-Πόνος-Εκδίκηση-Συνείδηση.Φαύλος κύκλος... Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει πάντως είναι πως στη ζωή δεν ήρθαμε για να βολευτούμε,αλλά για να ζήσουμε.Να τα κάνουμε όλα.Να φτάσουμε στα άκρα... Ξαναγαπάμε-ξαναπονάμε-ξαναεκδικούμαστε...ξαναγινόμαστε αράχνες...