Ο θυμός...

Ο Θυμός…γένους κι αυτός αρσενικού σαν τον πόνο. Μόνο να…πιο λεβέντης, πιο δυνατός, πολύ πιο σκληρός και ενίοτε πιο όμορφος. Σαν άντρας βαρύς κι ασήκωτος δεν αφήνει πολλά περιθώρια. Έρχεται όποτε θέλει αυτός, φεύγει όταν το αποφασίσει, μπορεί να κάνει καιρό να περάσει, αυτός ξέρει κι επιλέγει, σαν τον φαντάρο, σαν τον εραστή... κάπως έτσι.

Ο Θυμός, υγιές συναίσθημα για κάποιους, τροχοπέδη για κάποιους άλλους, μυστήριο για μένα.

Θυμώνω με τα παράλογα, με αφήνουν παγερά αδιάφορη τα παράξενα, δέχομαι τις μιζέριες και τρομάζω ακόμα κι εγώ με αυτούς τους νευρώνες που δίνουν το σύνθημα για να εκκριθεί η αδρεναλίνη, να ξεκινήσει η διαδικασία, να βγει ο θυμός. Ακόμα κι αυτός…λένε πως μπορεί να χαρτογραφηθεί με ακρίβεια. Κι είναι από τα λίγα συναισθήματα…αυτό και του έρωτα που θα έπρεπε να είχαν μείνει στο σκοτάδι. Το γιατί και το πώς να ήταν άλυτα μυστήρια. Δηλαδή…για να λέμε του στραβού το δίκιο…δεν τους άξιζε να έχουν αποκωδικοποιηθεί.

Χάνουν τη μαγεία τους. Ευτελίζονται. Κι αν για τον θυμό συγχωρείται, για τον έρωτα απλά δεν επιτρέπεται.

Θυμώνω με αυτούς που θα πειράξουν τους δικούς μου ανθρώπους. Σαν μοναχοπαίδι, σαν παιδί κακομαθημένο, έχω μάθει τα δικά μου να μην τα ενοχλεί κανείς. Να μην τα αγγίζει.

Θυμώνω με αυτούς που θα προσβάλλουν. Θα μειώσουν. Θα πληγώσουν. Όχι εμένα. Εκείνους. Εκείνους που αγαπώ.

Θυμώνω με ορισμένους που νομίζουν ότι είναι έξυπνοι, μεταφράζοντας την κουτοπονηριά σε δύναμη.

Θυμώνω με την αχαριστία. Θυμώνω με το ψέμα. Τεράστια κουσούρια αυτά. Για μένα, όχι γι αυτούς. Γιατί μεγάλωσα και δεν τα ανέχομαι πια. Γιατί "γέρασα" και έμεινα αθεράπευτα παιδί. Γιατί ακόμα σοκάρομαι με τη χυδαιότητα και πολύ φοβάμαι…δεν θα βάλω μυαλό ποτέ.

Ενίοτε θυμώνω άδικα. Κουσούρι δικό μου αυτό. Σφάλμα του κατασκευαστή. Από τη μάνα μου. Καμιά φορά θυμώνω μελοδραματικά. Τόσο που ούτε εγώ με αντέχω.

Και είναι και ο θυμός…άντρας. Γι αυτό και νομίζω ότι δεν μπορώ να του αντισταθώ…και υποκύπτω.

Αλοίμονο αν ΕΣΥ δεν με ήξερες! Αλοίμονο αν ΕΣΥ δεν με καταλαβαίνες.

Κανονικά θα πρέπει να αφουγκράζεσαι και τον παραμικρό ψίθυρο...

βαρύ φορτίο...το ξέρω.

Στα δύσκολα όμως σε θέλω!!

"βιβλιοθήκη του καναπέ."..γιατί τα πιο σπουδαία πράγματα τα είπαμε στ'αστεία...

Παλιές φωτογραφίες

"Φωτογραφίες από το παρελθόν...στιγμές παγωμένες στο χρόνο... μας θυμίζουν όσα ζήσαμε,όσα ήμαστε,όσα δεν μπορούμε να έχουμε πια... Αλλά αν αφεθούμε,μπορούν να μας παγώσουν μαζί τους. Γιατί δεν μπορείς να περάσεις όλη σου τη ζωή ξεφυλλίζοντας παλιές φωτογραφίες... Έρχεται κάποτε η στιγμή που πρέπει να βγεις εκεί έξω και να φτιάξεις καινούριες."

Choose life

Trainspotting

John Hodge



Choose Life. Choose a job. Choose a career. Choose a family. Choose a fucking big television, choose washing machines, cars, compact disc players and electrical tin openers. Choose good health, low cholesterol, and dental insurance. Choose fixed interest mortage repayments. Choose a starter home. Choose your friends. Choose leisurewear and matching luggage. Choose a three-piece suite on hire purchase in a range of fucking fabrics. Choose DIY* and wondering who the fuck you are on a Sunday morning. Choose sitting on that couch watching mind-numbing, spirit-crushing game shows, stuffing fucking junk food into your mouth. Choose rotting away at the end of it all, pishing your last in a miserable home, nothing more than an embarrassment to the selfish, fucked up brats you spawned to replace yourself.
Choose your future. Choose life.



*Do it yourself, often referred to by the acronym DIY, is a term used by various communities that focus on people (called do-it-yourselfers or DIYers) creating or repairing things for themselves without the aid of "on-duty, work-stationed" paid professionals. Many DIYers may in fact be off-duty or retired professionals.

Αγάπησε έως τώρα η καρδιά μου? Αρνήσου το ,ματιά, γιατί σήμερα είδες γνήσια ομορφιά... William Shakespeare, Romeo and Juliet

Ημέρα έκτη

Μην αρνείσαι, θα ξημερώσει. Έτσι κι αλλιώς. Όπως πάντα. Με βλέφαρα ανοιχτά έβλεπες την ανατολή. Μετά την άρνηση , η απογοήτευση. Περίμενες η νύχτα να μείνει πλ'ά'ι σου για πάντα. Πλέχτηκες στα δίχτυα της και σ'άρεσε.εκεί έπλεκες τα όνειρα Όνειρα...μοναχικά για να μην είναι εφήμερα. Από αυτά που διαρκούν για πάντα, όσο μια νύχτα. Ξέρεις...Σε λίγο ξημερώνει. Κλείσε τα μάτια κι ας γίνουν τα όνειρα εφιάλτες. Δάκρυα με λόγο,ζωή πραγματική. Δε φταίει ο ήλιος που λιώνεις. Τα δάκρυα σε καίνε. Κι αυτές οι λέξεις που ψιθυρίζεις,μα η φωτιά γυρνά σε σένα. 'Ετσι κι αλλιώς. Σιγά σιγά τη λάμψη σου την παίρνει ο ήλιος. Μα εσύ αρνείσαι να δεις το χρώμα του. Κι όσο λίωνεις ο καπνός σχηματίζει μορφές Φεύγουν.Ξημέρωσε. Πάλι.

Τίποτα δεν κατάλαβε. Όλη την ώρα μου 'λεγε «θυμάσαι;» Τι να θυμηθώ. Μονάχα τα όνειρα θυμάμαι γιατί τα βλέπω νύχτα. Όμως τη μέρα αισθάνομαι άσχημα - πως να το πω: απροετοίμαστη. Βρέθηκα μέσα στη ζωή τόσο άξαφνα - κει που δεν το περίμενα καθόλου. Έλεγα «μπα θα συνηθίσω». Κι όλα γύ- ρω μου έτρεχαν. Πράγματα κι άνθρωποι έτρεχαν, έτρεχαν - ώσπου βάλθηκα κι εγώ να τρέχω σαν τρελή. Αλλά, φαίνεται, το παράκανα. Επειδή δεν ξέρω κάτι παράξενο έγινε στο τέλος. Πρώτα έβλεπα τον νεκρό κι ύστερα γινόταν ο φόνος. Πρώτα ερχόταν το αίμα κι ύστερα ο χτύπος κι η κραυγή. Και τώρα όταν ακούω να βρέχει δεν ξέρω τι με περιμένει... Οδυσσέας Ελύτης <Μαρία Νεφέλη>

Αδύναμη πια να αρνηθώ Και δυνατή να θυμηθώ όσα ξέχασα και έχασα Έχασα? Τι? Ξέχασα... Χα! Ειρωνεία,όπως πάντα. Έτσι ήμουν,έτσι θα'μαι πάντα. Για πάντα?Για τώρα και για κάθε στιγμή...του τώρα. Εγώ η δυνατή...η πάντα ατσαλάκωτη. Η Γκρίζα πολύχρωμη. Σκονισμένη φωτογρσφία,νουάρ ταινία,νουβέλ βαγκ φιλοσοφία. Η Βροχερά ανοιξιάτικη. Μπερδεύομαι και κλαίω.Άνοιξη? Κιόλας? Για να δω... Σε Υγρή κόκκινη σιωπή. Τα χείλη καίνε για όσα δεν πρόλαβα να πω,σε μάτια που δεν μπόρεσα να δω. Εκεί που πάντα χάνομαι και πάντα θα με βρίσκεις. Εδώ που κάποτε μου πρόσφερες απλόχερα το "μαζί" και εκεί όταν ήσουν αλλού. Εδώ...ποτέ! Μαζί...Θυμάσαι? Ξέχασέ το. Εγώ το ξέχασα. Χα! Ειρωνεία!!! Τι ειρωνεία. Μπορώ... Μα ναι! Φυσικά...Ακόμα μπορώ! Απλά... δε θα΄μαι εγώ. Δεν μου πάνε τα χρώματα ούτε τα χαμόγελα.Ρώτησα και άλλους... Καθρέφτες. Ούτε το κόκκινο,ούτε η άνοιξη. Έτσι μου είπαν. Μου ταιριάζει το φυσικό,λένε. Φυσικό? -Το μαύρο. -Μα ... δεν πενθώ... -... -Μην μου πείτε...Ναι το μαύρο είναι καλό.Και τα χρώματα που κρύβει μέσα του? -Τότε...Τότε λευκό! Το λευκό είναι κενό. -Λευκό λοιπόν.

Nouvelle Vague...Η ακρόαση αρκεί!

Οι Nouvelle Vague αποτελούν project των Mark Collin και Olivier Libaux, δύο καταξιωμένων Γάλλων μουσικών και παραγωγών και με το ομώνυμο ντεμπούτο τους του 2004 κυκλοφόρησαν έναν από τους πιο αξιοπρόσεκτους δίσκους με διασκευές.

Τις τραγουδίστριες που έχουν επιλέξει να ερμηνέψουν τα τραγούδια απαρτίζουν έξι Γαλλίδες, μία από Νέα Υόρκη και μία Βραζιλιάνα. Όλες οι φωνές υπέροχες… και όλες γυναικείες! Έχουν κάτι το θεατρικό στον τρόπο που τραγουδάνε, σου δημιουργούν εικόνες! Σαν να ακούς το soundtrack ενός μιούζικαλ… Άλλοτε βραχνές και ρυθμικές άλλοτε απαλές και παιχνιδιάρικες, καταφέρνουν να σε κερδίσουν, μπορούν να σε κάνουν ακόμα και να σηκωθείς για να λικνιστείς στον ρυθμό τους. Οι Nouvelle Vague με την καινοτομική τους αυτή κίνηση τολμάνε να πειράξουνε μεγάλα τραγούδια από μεγάλους καλλιτέχνες όπως Joy Division, Clash, Depech Mode, Cure, όμως τα χειρίζονται προσεχτικά και καλόγουστα, με ένα τέτοιο τρόπο που το τελικό αποτέλεσμα δεν απογοητεύει και δεν προσβάλλει κανέναν.

Αντίθετα ξαφνιάζει ευχάριστα. Με σεβασμό στην μουσική λοιπόν… Με ανοιχτό μυαλό σε καινούργια ακούσματα και προπάντων με ανοιχτά αυτιά σε διασκευές που δεν βεβηλώνουν την αρχική εκτέλεση. Μερικά από τα τραγούδια τους:

01. Love Will Tear Us Apart [Joy Division] 02. Just Cant Get Enough [Depeche Mode] 03. In A Manner Of Speaking [Tuxedomoon] 04. Guns Of Brixton [The Clash] 05. This Is Not A Love Song [P.I.L] 06. Too Drunk To Fuck [The Dead Kennedys] 07. Marian [Sisters Of Mercy] 08. Making Plans For Nigel [XTC] 09. A Forest [The Cure] 10. I Melt With You [Modern English] 11. Teenage Kicks [The Undertones] 12. Psyche [Killing Joke] 13. Friday Night Saturday Morning [The Specials] Διαβάστε παρακάτω ένα σχολιασμό από το sonicplayground.gr: Η ιδέα είναι φαινομενικά απλή: ξεχωρίζεις δεκατρία από τα αγαπημένα σου post-punk, new wave τραγούδια και τα διασκευάζεις προσδίδοντας τους ύφος bossa nova, jazz και sixties pop. Για να είσαι σίγουρος για το αποτέλεσμα επιλέγεις οκτώ νεαρές τραγουδίστριες που δεν έχουν ακούσει τις αρχικές εκτελέσεις και κάπως έτσι γίνονται τα τραγούδια αγνώριστα – τόσο που αν δεν υπήρχαν οι στίχοι με μεγάλη δυσκολία θα μπορούσε να εντοπίσει κανείς ποια είναι τα κομμάτια που κρύβονται πίσω από τις διασκευές. Το πείραμα μάλλον πέτυχε αφού το αποτέλεσμα είναι αρκούντως γοητευτικό και ατμοσφαιρικό, δίνει μια εντελώς διαφορετική και εναλλακτική διάσταση, μουσικά και στιλιστικά στα τραγούδια και σε ταξιδεύει πολύ μακριά από το mood και τα συναισθήματα που σου δημιουργούσουν οι αρχικές εκτελέσεις. Για να απολαύσεις και να εκτιμήσεις το αποτέλεσμα καλό θα ήταν να προσπαθήσεις και εσύ ως ακροατής να ξεχάσεις τις original versions και να αφήσεις πίσω τυχόν προκαταλήψεις και ενστάσεις, διαφορετικά οι αλά bossa nova διασκευές σε τραγούδια των Joy Division, The Clash, Dead Kεnnedys, The Undertones κτλ πιθανότητα να σε ξενίσουν. Το αν το πείραμα τελικά θα σε πείσει θα φανεί μετά από μερικές ακροάσεις.

Life is Grand for Grande Dame

Το Grande Dame το συναντάμε περίπου 4.670.000 φορές στις ηλεκτρονικές μηχανές αναζήτησης...Τι χρειάζεται όμως μία γυναίκα να χαρακτηριστεί ως Grande Dame στις κοινωνικές μηχανές αναζήτησης? Πώς μπορεί το "προϊόν" να αντιπροσωπεύει την "ετικέτα" και vice versa? 1> Αριστοκρατική φινέτσα: Φυσική κομψότητα που κανένας στυλίστας ,κανένα μακιγιαζ και κανένα προσποιητό attitude δεν μπορεί να χαρίσει. Σπάνια κατηγορία γυναικών που μπορούν να υποστηρίξουν ένα αποκαλυπτικό ντύσιμο χωρίς να φαίνεται χυδαίο και προκλητικό,αλλά sexy. Η αριστοκρατικότητα και ο σεβασμός που εμπνέει αυτό το είδος της γυναίκας δεν οφείλονται μόνο στην εμφάνισή , αλλά και στον τρόπο ζωής και δραστηριοποίηστης. Σέβεται τον εαυτό της ,προστατεύει την προσωπική της ζωή και δε συμβιβάζεται με τίποτα που μπορεί να χαρακτηριστεί passe ή c class. 2>Στυλ : Μπορεί να χαρακτηριστεί ως το απόλυτο style icon αφού μπορεί να υποστηρίξει τα πάντα με έναν μοναδικά προσωπικό και αξιοζήλευτο τρόπο. Μπορεί να παίξει με το ντύσιμο, να προσθέσει μία αλήτικη ροκ πινελιά στις κομψές επώνυμες και απόλυτα ξεχωριστές εμφανίσεις, να γίνει παράδειγμα προς μίμηση. Κάθε stylish γυναίκα αποφεύγει τα bad boys ,ενώ έχει μεγαλύτερη έφεση σε άντρες που μέσα από το στήσημό τους εκπνέουν όχι τόσο το status,αλλά περισσότερο αέρα ,παιδεία και αισθητική. Είναι επιλεκτική ακόμα και στον τρόπο που τσακώνεται,μπορεί να βγάζει κάτι bitchy και snob,αλλά θεωρεί πως ένας καβγάς για να έχει υπόσταση και για να είναι απολαυστικός πρέπει να έχει αυστηρό face control,αλλιώς αδιαφορεί και δεν ασχολείται. 3>Εκκεντρικότητα: Διαφοροποιείται από τη μάζα,γι'αυτό μπορεί να θεωρηθεί και trend-setter. Αυτό βέβαια προϋποθέτει και λίγη δόση τρέλας και αυθορμητισμού. Φαίνεται παντού και πάντα ακομπλεξάριστη και άνετη . Τολμάει να δοκιμάσει ,να αλλάξει και οδηγείται από την σιγουριά του εαυτού της ,η οποία ποτέ δεν την εκθέτει και τελικά δικαιώνεται εκ του αποτελέσματος. 4>Ταλέντο: Στα πάντα. Να σε σαγηνεύσει , να σε γοητεύσει ,να παραμείνει αξέχαστη στη μνήμη ως masterpiece και όχι ως μία φθηνή εικόνα. Διατηρεί τον ενθουσιαμό της σε φιλοφρονήσεις,ενώ ξέρει να θέτει τα όρια και συνεχίζει να εντυπωσιάζεται με ενδεχόμενες επιτυχίες παρ'όλη τη σιγουριά της. Ο προορισμός της είναι η τελειότητα και με κατευθυντήριο άξονα το πείσμα φέρει εις πέρας και την πιο απαιτητική αποστολή. 5>Παιδικότητα: Εκπέμπει μία sexy αθωότητα και μία γλυκύτητα που την κάνουν αξιαγάπητη .Έχει το αξιοζήλευτο προσόν να βλέπει τη θετική πλευρά των πραγμάτων ,όποια και αν είναι η κατάσταση. Προτιμάει τα επιβλητικά βλέμματα από τα fake χαμόγελα.Ονειρεύεται και διεκδικεί με κάθε μέσον που είναι διαθέσιμο.

Τhe ultimate definition of Grande Dame: A respected woman having extensive experience in her field, Elegant, well-educated. The lady who entered the room turned many heads towards her and they will remember her after she has left - not by name but by her being because she is a Grande Dame...

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι

Στον κόσμο της αιώνιας επιστροφής το βάρος της αβάσταχης ευθύνης επιβαρύνει κάθε κίνησή μας.Αυτό αποκαλεί ο Νίτσε ιδέα της αιώνιας επιστροφής το μεγαλύτερο φορτίο. Εάν η αιώνια επιστροφή είναι το μεγαλύτερο φορτίο, τότε μπορεί η ζωή μας να συνεχίζει να αντιστέκεται στην μεγαλοπρεπή ελαφρότητα??? Το φορτίο μας συνθλίβει, βουλιάζουμε σ'αυτό,μας καθηλώνει στο έδαφος.Αλλά στην ποίηση της Αγάπης κάθε ηλικίας, καθένας λαχταρά να λυγίσει από το "βάρος" κάποιας άλλης σάρκας. Το μεγαλύτερο φορτίο γίνεται αυτόματα μία αναπαράσταση της πιο έντονης ολοκλήρωσης.Όσο πιο μεγάλο το φορτίο ,τόσο πιο πολύ προσγειωνόμαστε,τόσο πιο ανθρώπινοι πραγματικοί και φιλαλήθεις γινόμαστε. Αντίθετα , η απόλυτη απουσία του φορτίου κάνει τον άνθρωπο να είναι ελαφρύτερος και από τον αέρα,ανεβαίνει στα ύψη,απογειώνεται και αφηνει την γήινη ύπαρξή του και γίνεται μόνο κατά το ήμιση πραγματικός και οι κινήσεις του όσο πιο ελεύθερες τόσο πιο ασήμαντες είναι. Ο Παρμενίων τον 6ο αι. π.Χ.,παρατήρησε τον κόσμο να χωρίζεται σε κατηγορίες από ζευγάρια αντιθέτων <φως-σκοτάδι, λεπτότητα-χυδαιότητα,ύπαρξη-ανυπαρξία>. Το ένα μέρος από τα ζευγάρια το χαρακτήρισε θετικό και το άλλο αρνητικό. Εύστοχα έθεσε το εξής ερώτημα: ΦΟΡΤΙΟ Ή ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ,ποιό είναι το θετικό??? Και ο Παρμενίων έδωσε την απάντηση. Το φορτίο είναι το αρνητικό και η ελαφρότητα είναι το θετικό. Ήταν σωστό ή λάθος? Το μόνο σίγουρο είναι πως το εν λόγω ερώτημα είναι το πιο μυστηριώδες και το πιο αμφιλεγόμενο απ'όλα.

"Making love with a woman and sleeping with a woman are two seperate passions,not merely different but opposite. Love does not make itself fall in the desire for copulation <a desire that extends to an infinite number of women> , but in the desire for shared sleep <a desire limited to one woman> .",Tomas

"Αν είχα δύο ζωές θα μπορούσα να τις συγκρίνω και να δω ποιά είναι η καλύτερη.Αλλά ζούμε μόνο μια φορά και η ζωή είναι τόσο ανάλαφρη σαν ένα περίγραμμα που δεν μπορούμε ποτέ να γεμίσουμε ή να διορθώσουμε,να το κάνουμε καλύτερο.Είναι τρομακτικό.",Tomas Milan Kudera, The unbearable Lightness of being

mosaic - Na pas ekei

Να πας εκεί! Εκεί που σε χαϊδεύουν Εκεί που δεν κοστίζει τίποτα το χάδι στην πληγή Χάδι σε μία κακοφορμισμένη πληγή μαζί μ'ανάθεμα στο φταίχτη. "..." Να πας εκεί! Εκεί που η λύπηση είναι ρούχο. Εκεί που η αυτολύπηση είναι σημαία. Εκεί που αγαπάνε με τα μάτια. Εκεί που έχουν τα καράβια -πάντα-δεμένα στο λιμάνι. Ποτέ αυτοί δε θα κινδυνεύσουν:ποτέ δε θα ταξιδέψουν! Να πας εκεί! Δεν έχει τίποτα εδώ για σένα. Εμείς εδώ λέμε "..." την αγάπη-αγάπη. Φορές τη λέμε πόνο. "..." Εμείς εδώ δε βγάζουμε στο παζάρι το ξεφτούρισμα της καρδιάς. Δεν παζαρεύουμε τις πεταλούδες της κοιλιάς μας. Μπορεί να γεννηθήκαμε μ'αυτές. Μπορεί να τις μαζέψαμε απ'το δρόμο. Όμως ποτέ δεν τις βγάλαμε στο σφυρί. Ποτέ δεν τις παίξαμε σε κανένα χρηματιστήριο καταξίωσης. Να πας εκεί. "Θα ξαναγύριζες μια μέρα στις πηγές της νύχτας, στις ρίζες των δακρύων σου εκεί που φυτρώνουν τ'άγρια όνειρα μες στα σκοτάδια της ανυπαρξίας." Εδώ αγαπάμε και πληρώνουμε. Πεθαίνουμε χωρίς ανάσταση. "..." Εμείς τα παιδιά του έρωτα τα βαφτίζουμε Όνειρα Σπ.Τσακνιάς