"Κοιμήθηκα με τον..."...της είπε και ένιωσε το χρόνο να σταματάει.Το μυαλό της γύρισε πίσω,σ'ένα άδειο βράδυ,σε δυο κενά σώματα και σε ένα τρίτο που άφησε πίσω.Γύρισε σε θολές στιγμές,σε μεθυσμένες εντυπώσεις.Το μυαλό της...ο ορκισμένος της εχθρός.Ο καθ'όλα υπαίτιος.Όσο σκεφτόταν το αίμα πάγωνε,ενώ κάτι μέσα της καιγόταν. Όλοι τα ξέρουν όλα,σκέφτηκε.Κι έτσι ήταν.Κοίταξε για μια στιγμή έξω,ο αέρας που φυσούσε έπαιρνε μαζί του τις αναμνήσεις της,όπως τα φύλλα των δέντρων,και αφού τις έσερνε μία αποδώ και την άλλη απο΄κει ,σα να τις βασάνιζε,τελικά τις πετούσε στο δρόμο,στις λάσπες.Μήπως το ίδιο έπρεπε να κάνει κι εκείνη?Ένιωθε κολλημένο πάνω της το επικριτικό βλέμμα της φίλης της.Ένα βλέμμα που νόμιζε,θα το κουβαλάει πάντα μαζί της,όπως τον άλλον.Έριξε μια γρήγορη ματιά γύρω της, στο cafe,το ταβάνι ολοένα και χαμήλωνε,ο καπνός από τα τσιγάρα ένιωθε να την παγιδεύει,τα φώτα έσβηναν και τα χρώματα ξεθώριαζαν.Τίποτα ξεκάθαρο.Μαύροι τοίχοι,γκρίζες σκιές,κόκκινο κραγιόν .Οι αχτίδες του ήλιου στα μαλλιά της έδειχναν ανασατατωμένες και το βλέμμα της,το κάποτε ατόφιο,ήταν κάτι παραπάνω από χαμένο.Μια θλιμμένη μουσική έπνιγε το δωμάτιο,οι κολορατούρες της Piaff έμοιαζαν να βγαίνουν από μέσα της.Έτσι κάλυπτε μία άλλη φωνή...