θυμάσαι όταν παίζαμε μαζί πεντόβολα και ντάμα...
Αν κέρδιζες καμάρωνες..
Και αν έχανες με μάλωνες..
Κι έγινε μέρα και έγινε νύχτα, πρώτος χρόνος στο σχολείο.
Τι αστείος που είσαι,με τα μαλλιά σου τα γκοφρέ..
Ένα κορμί σαν χαρτόνι και μαλλιά γκοφρέ.
Κι έγινε μέρα και έγινε νύχτα, πρώτη μέρα στους δρόμους.
Μη με κοιτάς φοβισμένος.Δεν είπαμε ότι θα βγούμε μαζί?Οτι θα φωνάξουμε αγκαλιά? Είναι κόσμος για ατσάλινες ασπίδες αυτός.Και εγώ προχωρώ μπροστά.Κι εσύ με ακολουθείς.Αλλά καθώς προχωρώ αποφασισμένος, νιώθω να με προσπερνάς.Πιο σίγουρος εσύ κι από μένα, κι από σένα τον ίδιο.
Κι έγινε μέρα και έγινε νύχτα,πρώτη μέρα μπροστά στο φως.
Περπάτησες χθές στους δρόμους,κάτω από τα σύννεφα. Κι όλα όσα είσαι τα φώναξες.Τα παιχνίδια που παίξαμε, το γαμημένο τους τίποτα.Μια στιγμή απελπισίας θα βαραίνει τη ζωή μας ,εκείνη η ώρα που εσύ έγινες αλαφρός σαν μια σταγόνα από ένα κύμα που πάφλασε πάνω στους κοφτερούς βράχους.
Κι έγινε νύχτα.
Σε έναν δρόμο ίδιον με εκείνους που τρέχαμε παρέα, με την αδρεναλίνη μας στα καλώδια του τρόλεϋ,βρίσκεται ένα χαρτί πατημένο από χρώμα καστανό γκοφρέ.
"Αυτές τις μαλακίες δεν μπορώ"έτσι έλεγες πάντα και έτσι θα έλεγες ακόμα ,τώρα που την έκανες προς τα εδώ.
-Τι όμορφη μέρα στην Χώρα ετούτη του Ποτέ...Έχουμε καλεσμένους!
-Αλήθεια?Ποιον?
-Αλέξανδρε,έλα... Να σας γνωρίσω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου