Ραντεβού, λοιπόν, την ώρα τη συνηθισμένη...Βράδυ... Την ώρα που γίνεσαι ανάγκη και η αίσθηση της αναμονής γίνεται ιδιαζόντως κολάσιμη...Την ώρα αυτή και τέταρτο, πάντα αυτή την ώρα έχω τα συμπτώματα ενός γλυκού εθισμού. Ραντεβού στο μέσο των δύο σημείων της μεταξύ μας ολοκλήρωσης,μου φαίνεται μακρυά και οι δρόμοι σκοτεινοί και μυστήριοι,γεμάτοι από την μυρωδιά της έλξης ανακατεμμένη με αυτή της απόγνωσης. Στο laptop του μυαλού μου αναζητώ την πιο σύντομη διαδρομή , καμιά δεν φαίνεται τόσο ενδιαφέρουσα όσο αυτή που πάντα ακολουθώ. Τη διαδρομή, όπου το αυτονόητο δε χρειάζεται την επικύρωση της κοινής λογικής, αλλά του κοινού πάθους. Το τηλεφώνημα σου είναι το μποζολέ νουβό του απαιτητικού ουρανίσκου του ενθουσιασμού μου. Δεν έχει δυνατότητα παλαίωσης,αλλά δεν έχει και μεγάλη διάρκεια ζωής. Μετά από τόσο καιρό, θα σε αναγνωρίσω. Θα σε δει η επιθυμία μου. Είναι αυτονόητο.

Ετοιμάζω τα ρούχα που θα βάλω. Έχω φρεσκάρει από νωρίς τα ροζ μου όνειρα και τα σιδερώνω σχολαστικά, δε θέλω να έχουν καμία ζάρα. Αρκετά τσαλακώθηκαν. Πέρασε ο χρόνος, απρόσεχτος, από πάνω. Ισιώνω και τις χρυσές ανταύγειες των ματιών μου, αν δεν το κάνω η λάμψη τους θα μαρτυρήσει τη λαχτάρα μου να σε συναντήσω. Αυτονόητο. Βάζω λίγο χρώμα στα ζυγωματικά της θλίψης. Βάφω με μπλέ σκιά την απουσία σου και περνάω με lip gloss τους τιποτένιους λόγους της. Ντύνω και τις πεταλούδες της κοιλιάς μου με πολύχρωμα σατέν φορέματα, για να αναθαρρέψουν. Απόψε θα'μαι όμορφη για μας. Να με θυμάσαι πάντα έτσι.

Θα πάμε σ'ένα μέρος που αγαπάμε και οι δύο. Εκεί όπου στους τοίχους έχουμε αφήσει τα σημάδια της τρέλας μας, και για μουσική αυτή τη φορά θα ακούγεται η τελευταία version του  γέλιου μας-ακυκλοφόρητο. Εκεί που βλέπαμε σε plasma οθόνη το δήθεν μέλλον μας. Εκεί όπου ίπτανται τα λόγια μας και οι πληγές έχουν κάνει φωλιά στο ξεχασμένο πατάρι. Στο δωμάτιο που περάσαμε μαζί ένα χέρι την μπογιά της συγχρονισμένης ανάσας μας και τους τοίχους του ομόρφαιναν σε κάδρα τα μεγαλόπνα σχέδιά μας. Κι ας το'χαμε σε κακό να βάζουμε τους εαυτούς μας σε πλαίσια . Είχαμε κρεμάσει κιόλας σε ευτυχισμένες κλωστές τους όρκους μας στο δοκάρι, για να τους θυμόμαστε βγαίνοντας. Αυτονόητο? Σ'αυτό το δωμάτιο που έβαζες κάθε φορά μέσα μου σπόρους ηδονής . Σ'αυτό που γέννησα την αγάπη μου, το παιδί σου.

Θα πιούμε το λατρεμένο μας λευκό κρασί (αυτονόητο), που το συνδυάζαμε κάθε φορά με βράδια απόλαυσης και πάνω τους απλώναμε εύπεπτα λογάκια για γεύση.Έτσι δίναμε και νόημα. Μία γουλιά βλέμμα, δύο γεμάτες χάδι και όλες οι υπόλοιπες παράδεισος(αυτονόητο). Θα νιώσουμε τη μέθη να σπρώχνει τα κορμιά μας στο λόγο που συναντηθήκαμε. Είναι στρωμένος με τα βυσσινί μπροκάρ σεντόνια του εγωισμού και στο τελείωμά του έχουν ραμμένο σκούρο ύφασμα επιβεβαίωσης. 

Στις 5:27 θα φύγω. Αυτή την φορά δε θα κοιμηθώ εδώ, τα ροζ όνειρά μου θα γίνουν εφιάλτες πάνω από τις μαύρες μαξιλαροθήκες που καλύπτουν το θάνατο του παιδιού σου...
Αυτονόητο για μένα, πρωτόγνωρο για σένα. Κάθε τέτοια ώρα μία φορά στο όποτε ξεσκονίζω τις εικοσιτετράχρονες αξίες μου...κι ας είναι οι ίδιες που μ'έκαναν  να φαντασιο-ζώ μαζί σου... 
Γεγονός που με κάνει τώρα!και τώρα!και τώρα! να αρνούμαι το σκουριασμένο όνομα μου , να απαρνούμαι το φιλάρεσκο Εγώ μου, 
να βάζω για νυχτικό κάτι λευκές αναμνήσεις, να λύνω και απαλά να χτενίζω τα μπερδεμένα μου δάκρυα και να ξαπλώνω τελικά στο φρεσκοπλυμμένο μου γεμάτο (αυτονόητο) τίποτα.  
Για κάτι τέτοιες νύχτες-φυλακή κρατάω το κλειδί της αποκρουστικής ελευθερίας μου. Για να τη διπλοκλειδώνω και να κοιτάζω με τις ώρες το μπρελόκ που κρέμεται με το μονόγραμμά σου στην πόρτα... μέχρι να με νανουρίσει ο ήχος του ισόπλευρου μεταλλικού τριγώνου ενώ οι πλευρές του τέμνουν ερωτικά έναν κύκλο που δε θα κλείσει ποτέ.

Καληνύχτα
                                                                                                                                           Β.Κ