Το μόνο που απέμεινε από εκείνη την εποχή είναι τα starakia μου. Ευτυχώς που έχω κι αυτά για να μου θυμίζουν από που ξεκίνησα. Έντονο μακιγιάζ, t-shirt, σκισμένο jean, πατημένα all star, μαλλιά ανέμελα,ακουστικό στο ένα αυτί, το σακίδιο στην πλάτη κι έξω από την πόρτα.
Αναρχικό στοιχείο από την κούνια μου.
Με φιλοδοξία να κατακτήσω τον κόσμο, πήγαινα. Παντού. Ξέγνοιαστη. Σίγουρη για τον εαυτό μου. Τόσο σίγουρη που δεν είχα δεύτερες σκέψεις και αμφιβολίες για τον αν θα χάσω την πορεία μου.
Το μόνο που με φόβιζε ήταν μήπως κάποιος κάνει φφφφφ και μου σβησει τον ήλιο. Όπως κι έγινε.
Ξεθώριασε το μακιγιάζ, επιτηδεύτηκε το ντύσιμο και τα μαλλιά πήραν το σχήμα βαρύ καρρέ,όπως μου το είπαν στο κομμωτήριο.Κι επειδή τα all star τα θεωρούσες παράταιρα, μου έκανες δώρο τις πανάκριβες μπαλαρίνες που πέταξα προχθές . Και η Αμαλία για να τις αντικαταστήσει,νομίζοντας πως στενοχωρήθηκα ,μου πήρε τις ίδιες.
Γιατί ήταν η μόνη που με έζησε τόσους μήνες. Γιατί εκείνη είδε πώς πονούσα . Εκείνη έτρεχε μαζί μου για τις εξετάσεις,ένιωθε το άγχος μου , τη θλίψη μου ,ένιωθε μαζί μου την απουσία σου αλλά εκείνη από μέσα της έλεγε δόξα τω Θεώ που λείπεις. Γιατί εκείνη μου κράτησε το χέρι όταν έκλαιγα ώρες ατελείωτες, κάνοντας βόλτες στο προαύλιο χώρο του νοσοκομείου και στο άλλο κουβαλούσε τον ορό. Και είναι η μόνη που στην πουτάνα ιδέα ότι μπορεί να με χάσει μπορεί να τα βάλει με τον κόσμο και μου κρύβει τα τσιγάρα. Και ακόμα αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή . Γιατί έβλεπε πώς μεταμορφωνόμουν σε κύκνο όταν φορούσα εκείνες τις μπαλαρίνες σου.
Σε μία άχαρη περίοδο που προσπαθώ να ανάψω τον ήλιο ξανά,γεμίζω τα συρτάρια μου με τα καλοκαιρινά μπλουζάκια μου, κάνω σκισίματα στα παντελόνια μου, και σταμάτησα να ασχολούμαι με τρίχες.
Αχ βρε μαμά, σε ευχαριστώ αλλά δεν ήταν ανάγκη. Προτιμώ τα starakia μου.
Με αγάπη.
Δημοσίευση ανάρτησης
...λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία
