και νομίζαμε πως ο κόσμος χωράει μες στις παλάμες μας. Που πηγαίναμε σε κάθε συναυλία τους και σιγοψιθυρίζαμε με πάθος τα τραγούδια τους πιασμένοι στους ώμους. Τα είχαμε μάθει πια όλα απέξω. Κολλούσε το δάχτυλο στο repeat , κάθε τρακ 5-6 φορές τουλάχιστον. Πίναμε τις μπύρες λες και θα ξεχνούσαμε όσα ακόμα δεν είχαμε ζήσει. Γινόμασταν όλοι ένα. Γνωστοί άγνωστοι . Αγόρια κορίτσια. Άντρες γυναίκες. Με την ίδια μουσική , τα ίδια λόγια, κι όμως φαντασία στο ζενίθ. Και ας καιγόμασταν κρατώντας επί ώρες αναμμένους αναπτήρες . Με αυτά μεγαλώσαμε, μεγαλώνουμε. Με αυτα ερωτευτήκαμε, τα ίδια αφιερώσαμε, τα ίδια μας έκαναν να κλάψουμε και αυτά ακούγαμε όταν δίναμε εξετάσεις για το πανεπιστήμιο . Η αγωνία έκδηλη και ίδια ,κάθε φορά στο ρε μαλάκα βγήκε καινούριο? Και ξανά το δάχτυλο να κολλάει πρώτα στο κασετόφωνο , μετά στο σι-ντι πλείερ .
Και χθες οι μνήμες και οι εικόνες μιας άλλης εποχής κόλλησαν πάνω μας, σαν τον ιδρώτα στο μακό. Μπύρες , τσιγάρα ,τα τραγούδια γνωστά, οι φάτσες γνώριμες. Το ίδιο χοροπηδητό. Το ίδιο στάξιμο . Το ίδιο πάθος. Όλοι ένα . ! Και ένα αμοιβαίο ευχαριστώ στους και από τους ανθρώπους που με τον τρόπο τους μας έκαναν να... πολλά να...
Και όπως συμβαίνει πάντα , χθες σαν κάτι σημαντικό να έλειπε.... η αφιέρωση όμως υπήρχε.
Αγαπημένε Μάνο...
ΕΣΥ ΕΚΕΙ - ΜΑΝΟΣ ΞΥΔΟΥΣ (ΠΥΞ ΛΑΞ)
...ΔΕ ΣΕ ΞΕΧΝΆΜΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου