λίγη έμπνευση ακόμα . μετά φύγε ξανά . πλεον δεν με νοιάζει , δεν με ενοχλεί κανένα είδος φυγής. από κανέναν. ούτε εσένα να σε ενοχλέι . αναγέννηση αγνών συναισθημάτων το λέω. όπως τότε που δεν έβλεπα την ώρα να σε συναντήσω , και ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο , πέντε μηνύματα ήταν μόνο η κηφησίας, και δυο τρία σόρρυ που αργησα να απαντήσω και μ'ενα θα τα πούμε αυριο μας έπαιρνε ο ύπνος... 'Οπως τότε ...που ο Τσαμπίκος ήταν απλά ένα λούτρινο κουκλάκι ,τό είχα πάρει πριν φύγω για πενθήμερη στη Ρόδο,κίτρινο με μωβ βούλες ,κεφάλι καμηλοπάρδαλης και σώμα ότι να ναι Μύριζε λολίτα, το χα στείλει Αγίας Ελεούσης να σε προσέχει . σκατά τα κανε . Όσο πρόσεχε εμένα , άλλο τόσο προσεξε κι εσένα.
τώρα τι τα θες . χαθήκαμε φίλε μου . δεν με γνωρίζεις, δε σε ξέρω . 10 χρόνια μετά . Στις μεγάλες στιγμές κρατήσαμε απουσιολόγιο . Εκατέρωθεν . Ποιος νοιάζεται . Δεν υπάρχει χρόνος..όχι χρόνος υπάρχει... δεν υπάρχει διαθεση ...και απ'αυτό υπάρχει ....ε τότε απλά δεν υπάρχει νόημα. Στο μεταξύ μας λέω. Το βρήκαμε αλλού ...το χάσαμε , το ξαναβρήκαμε, αλλά μόνο στο αλλού . Και πλέον τι ? Ένα αίτημα φιλίας, μία αποδοχή , δύο τρία πι εμς, άλλα πέντε λαίκ , και η ζωή , όπως πάντα άλλωστε , συνεχίζεται.....Μία πράσινη βούλα έχω να μου το υπενθυμίζει καθημερινά .
Aufwiedersehen .
