...πές μου αυτό ,που θα φέρει το χαμόγελο στα χείλη μου,αυτό που θέλω να ακούσω ,αν και γνωρίζω την πικρή αλήθεια ...δεν έχω μάθει να κρύβομαι πίσω από τις λέξεις,ούτε τα συναισθήματα μου να φοβάμαι έμαθα ....απλά μέσα σε έναν κόσμο που η αλήθεια είναι αναγκαία ,που η αλήθεια είναι προσόν ..θέλω να ακούσω το ομορφότερο ψέμα σου και αυτό γιατί η πλάνη καμιά φορά κρύβει μεγάλη αλήθεια....την αλήθεια της αγάπης σου!!! "Ξέρεις γιατί δεν αφήνεις τους άλλους να σ'αγαπήσουν?Γιατί φοβάσαι πως αν σε γνωρίσουν καλύτερα θα δουν πως είσαι άδειος από μέσα...άδειος,δεν αγαπάς κανέναν. Το μόνο που ξέρεις να κάνεις καλά είναι να σαι δυστυχισμένος.Κράτα τη μιζέρια για πάρτη σου και βυθίσου στη δύνη της ανυπαρξίας..."

Αν μ αγαπάς διάβασέ με, μπορείς; αν θέλεις να μάθεις για μένα διάβασέ με, αντέχεις; ρίξε το βλέμμα που με καίει πάνω στα μάτια μου, νιώθω ότι με φιλοξενούν, πρόσεξε το δέρμα που με ντύνει αισθάνομαι ότι με πνίγει κοίταξε τα χείλη μου όταν πίνουν τον αέρα ψάχνοντας εσένα, είμαι γραμμένη σε γλώσσα της αγάπης λιτή γεμάτη καλλιγραμμένα σ'αγαπώ χωρίς τελεία... Κρύο βρήκα την ευκαιρία να τυλίξω τον εαυτό μου με το πουλοβερ, που μου χάρισες, καταστάσεις που τρέχουν γρήγορα και δεν μας ανήκουν, νιώθω τυχερή εκείνη την ημέρα το φόρεσες πρώτος με το αγαπημένο άρωμα και τώρα με αγκαλιάζει η αγάπη σου η μυρωδιά του κορμιού σου που δένει ασφυκτικά το δικό μου... Οδυνηρά επίπλαστη η σχέση με τον άνθρωπο που κοιτάς στα μάτια αλλά δεν τον συναντάς πουθενά, όταν τελειώσει ο έρωτας άδειος από συναισθήματα και σώμα διαπιστώνεις ένα κενό υπήρξε στην εικόνα που πλησίασες με την ελπίδα του φτωχού τζογαδόρου, ακούγεται ο ήχος από το τσάκισμα του φύλλου και ραγίζει ο γυάλινος κόσμος... Πάντα μέσα μου,πάντα δικός μου...

"The only way to get rid of a temptation is to yield to it." Αυτά λέει ο φίλτατος Oscar Wilde και μας βρίσκει απολύτως σύμφωνους. Μήπως όμως συμφωνούμε για να δικαιολογήσουμε την αδυναμία μας? Και γιατί είναι τόσο κακό να μην μπορούμε να αντισταθούμε στα πάθη μας? Πολλοί θα το μετέφραζαν ως αδυναμία ,υπάρχει όμως από την άλλη και το moral weakness που έρχεται να μας υποστηρίξει. Πειρασμός...παντού,γύρω μας ,μέσα μας,ανά πάσα ώρα και στιγμή. Και όλοι λίγο πολύ βιώνουμε τη σκηνή των πρωτόπλαστων. Προπατορικό αμάρτημα... Και το μυαλό μας σγαλεύει μία σκέψη "Να το δαγκώσω το μήλο???" .Κι αν το δαγκώσω ποιες θα είναι οι συνέπειες? Κι αν το δαγκώσω και δεν μ'αρέσει? Κι αν... Κι αν... Συμπερασματικά,είναι προτιμότερο να υποκύπτουμε στους πειρασμούς κι ας είναι ακόμα μια χαρακιά στην ντουλάπα μας,όπως λένε και οι Άγγλοι, παρά να μη ζούμε!Κι αν ζυγίσουμε τις απώλειες και δούμε πως δεν μας παίρνει,κλείνουμε απλά το μάτι στον πειρασμό και πάμε στον επόμενο.Και υπάρχουν τόσα πολλά μήλα που περιμένουν να τα γευτούμε.... "Έτσι είναι οι άνθρωποι... τόσο αμαρτωλοί κι ωραίοι,τόσο άνθρωποι!..."

Αγαπάω...

Αγαπάω... Έναν άνθρωπο,έναν χαρακτήρα,ένα παιδί... Αγαπάω κάποιον που το πάθος του για ζωή θα ζήλευες ,κάποιον που ο ενθουσιασμός του ξεχειλίζει... Κάποιον που νομίζει πως κρατάει στα χέρια του τον κόσμο και ο κόσμος,αν και τόσο μικρός κι αυτός κι ο κόσμος,του ανήκει... Αγάπω αυτόν που ονειρεύεται,και που τα δικά μου όνειρα θα ανέτρεπα για εκείνον... Κάποιον που δε θέλω να πληγώσω,αν τον δω να κλαίει θα δακρίσω και αν γελάσει η χαρά του θα βγει από μέσα μου... Κάποιον που θέλει να μάθει τα πάντα και οι 24 ώρες της ημέρας δεν του φτάνουν,του είναι λίγες να πραγματοποιήσει τους στόχους του 5λεπτου... Αγαπάω κάποιον που ξαγρυπνάει μαζί μου και ανησυχεί μαζί μου και αγχώνεται.Τα προβλήματά μου γίνονται δικά του και οι λύσεις είναι πέρα ως πέρα δημιούργημά του. Αγαπάω αυτόν που ερωτεύεται κάθε λίγο και πάντα κάτι διαφορετικό.Τη ζωή ,τη στιγμή,τον δίπλα,τα αστέρια... Αγαπάω εκείνον που παίζει σα μικρό παιδί και αγαπάει αληθινά σαν έφηβος,που τον ενοχλεί αν του πάρεις το παιχνίδι και θίγεται αν του προσβάλλεις τις αξίες... Αγαπάω αυτόν που το ξημέρωμα θα γυρίσει πίσω σε μένα γιατί ξέρει πόσο πολύ μου λείπει... Αγαπάω κάποιον που θα κρύωνε για να με σκεπάσει και θα πέθαινε αν με σκότωναν λόγια και κακίες ανθρώπων... Αγαπάω αυτόν που δε θα ντρεπόταν να έλεγε πως είναι δικός μου και με ένα του άγγιγμα η θλίψη γίνεται κομμάτια... Αγαπάω αυτόν που στο μυαλό μου μέσα υπάρχει και δε φτάνουν γενειές πολλές για να τον ξεχάσω.Κάθε στιγμή τον αναζητώ και κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου του ανήκει... Αγάπω έναν άνθρωπο που τον πληγώνω ξανά και ξανά κι όμως στέκει στο πλευρό μου φρουρός για να μην πάθω εγώ κακό. Αγαπάω αυτόν που θέλει να ζήσει,να ζήσω μαζί του,να μεγαλώσουμε ,να περπατάμε με χέρια δεμένα. Εκείνον που σβήνω σε κάθε τσιγάρο που ανάβω κι όμως από στάχτες μέσα ξαναγεννιέται,με συγχωρεί και προχωράει πιο δυνατός από πριν... Αγαπάω αυτόν που νομίζει πως στη μέση είμαστε εμείς και γύρω ο κόσμος όλος να μας θαυμάζει,να μας ζηλεύει... Αγαπάω αυτόν που όσα χρόνια και να περάσουν μαζί θα ξυπνάμε ,μαζί θα κοιμόμαστε και στο ίδιο κρεβάτι ο θάνατος θα μας ψάξει,θα μας βρει και θα μας πάρει.. Αγαπώ εσένα που απαρνούμαι και θέλω πάλι πίσω,γιατί χωρίς εσένα αδειάζω και προσποιούμαι πως είμαι καλά... Αγαπώ εσένα και σου ζητώ την πιο ειλικρινή μου συγγνώμη που μου πήρε τόσο χρόνο να το καταλάβω... Αγαπάω εμένα.

Σκουπίδια...

"Σκουπίδια... Ότι δεν χρειαζόμαστε στη ζωή μας , το πετάμε...Όμως λένε ότι τα σκουπίδια ενός ανθρώπου είναι ο θησαυρός κάποιου άλλου.Κι αν μερικές φορές κάποιοι μας βγάζουν έξω μαζί με τα σκουπίδια τους,υπάρχει για όλους μας ένας άνθρωπος για να δει το θησαυρό που κρύβουμε μέσα μας.Άλλες φορές τον βρίσκουμε,άλλες τον χάνουμε,αλλά έχουμε πάντα τις στιγμές που ζήσαμε μαζί του.Κι άλλες φορές τον αναζητάμε για μια ολόκληρη ζωή. Αλλά ακόμα και στον πάτο του σκουπιδοτενεκέ,περνάς ωραιότερα όταν φτάνεις με παρέα."