Αδύναμη πια να αρνηθώ Και δυνατή να θυμηθώ όσα ξέχασα και έχασα Έχασα? Τι? Ξέχασα... Χα! Ειρωνεία,όπως πάντα. Έτσι ήμουν,έτσι θα'μαι πάντα. Για πάντα?Για τώρα και για κάθε στιγμή...του τώρα. Εγώ η δυνατή...η πάντα ατσαλάκωτη. Η Γκρίζα πολύχρωμη. Σκονισμένη φωτογρσφία,νουάρ ταινία,νουβέλ βαγκ φιλοσοφία. Η Βροχερά ανοιξιάτικη. Μπερδεύομαι και κλαίω.Άνοιξη? Κιόλας? Για να δω... Σε Υγρή κόκκινη σιωπή. Τα χείλη καίνε για όσα δεν πρόλαβα να πω,σε μάτια που δεν μπόρεσα να δω. Εκεί που πάντα χάνομαι και πάντα θα με βρίσκεις. Εδώ που κάποτε μου πρόσφερες απλόχερα το "μαζί" και εκεί όταν ήσουν αλλού. Εδώ...ποτέ! Μαζί...Θυμάσαι? Ξέχασέ το. Εγώ το ξέχασα. Χα! Ειρωνεία!!! Τι ειρωνεία. Μπορώ... Μα ναι! Φυσικά...Ακόμα μπορώ! Απλά... δε θα΄μαι εγώ. Δεν μου πάνε τα χρώματα ούτε τα χαμόγελα.Ρώτησα και άλλους... Καθρέφτες. Ούτε το κόκκινο,ούτε η άνοιξη. Έτσι μου είπαν. Μου ταιριάζει το φυσικό,λένε. Φυσικό? -Το μαύρο. -Μα ... δεν πενθώ... -... -Μην μου πείτε...Ναι το μαύρο είναι καλό.Και τα χρώματα που κρύβει μέσα του? -Τότε...Τότε λευκό! Το λευκό είναι κενό. -Λευκό λοιπόν.