...αυτό που κάνω ποιος σου το ' πε αδυναμία ....?
Το μόνο που απέμεινε από εκείνη την εποχή είναι τα starakia μου. Ευτυχώς που έχω κι αυτά για να μου θυμίζουν από που ξεκίνησα. Έντονο μακιγιάζ, t-shirt, σκισμένο jean, πατημένα all star, μαλλιά ανέμελα,ακουστικό στο ένα αυτί, το σακίδιο στην πλάτη κι έξω από την πόρτα.
Αναρχικό στοιχείο από την κούνια μου.
Με φιλοδοξία να κατακτήσω τον κόσμο, πήγαινα. Παντού. Ξέγνοιαστη. Σίγουρη για τον εαυτό μου. Τόσο σίγουρη που δεν είχα δεύτερες σκέψεις και αμφιβολίες για τον αν θα χάσω την πορεία μου.
Το μόνο που με φόβιζε ήταν μήπως κάποιος κάνει φφφφφ και μου σβησει τον ήλιο. Όπως κι έγινε.
Ξεθώριασε το μακιγιάζ, επιτηδεύτηκε το ντύσιμο και τα μαλλιά πήραν το σχήμα βαρύ καρρέ,όπως μου το είπαν στο κομμωτήριο.Κι επειδή τα all star τα θεωρούσες παράταιρα, μου έκανες δώρο τις πανάκριβες μπαλαρίνες που πέταξα προχθές . Και η Αμαλία για να τις αντικαταστήσει,νομίζοντας πως στενοχωρήθηκα ,μου πήρε τις ίδιες.
Γιατί ήταν η μόνη που με έζησε τόσους μήνες. Γιατί εκείνη είδε πώς πονούσα . Εκείνη έτρεχε μαζί μου για τις εξετάσεις,ένιωθε το άγχος μου , τη θλίψη μου ,ένιωθε μαζί μου την απουσία σου αλλά εκείνη από μέσα της έλεγε δόξα τω Θεώ που λείπεις. Γιατί εκείνη μου κράτησε το χέρι όταν έκλαιγα ώρες ατελείωτες, κάνοντας βόλτες στο προαύλιο χώρο του νοσοκομείου και στο άλλο κουβαλούσε τον ορό. Και είναι η μόνη που στην πουτάνα ιδέα ότι μπορεί να με χάσει μπορεί να τα βάλει με τον κόσμο και μου κρύβει τα τσιγάρα. Και ακόμα αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή . Γιατί έβλεπε πώς μεταμορφωνόμουν σε κύκνο όταν φορούσα εκείνες τις μπαλαρίνες σου.
Σε μία άχαρη περίοδο που προσπαθώ να ανάψω τον ήλιο ξανά,γεμίζω τα συρτάρια μου με τα καλοκαιρινά μπλουζάκια μου, κάνω σκισίματα στα παντελόνια μου, και σταμάτησα να ασχολούμαι με τρίχες.
Αχ βρε μαμά, σε ευχαριστώ αλλά δεν ήταν ανάγκη. Προτιμώ τα starakia μου.
Με αγάπη.
Δημοσίευση ανάρτησης
...λογαριάζω το μηδέν μου με το άπειρο και βρίσκω ανάπηρο τον κόσμο στα σημεία
Μία μέρα μπορεί να γίνει δύο ,πολλές φορές και τρεις
Μετά από έξι φεγγάρια
κόβεσαι λόγω σκηνικής απουσίας
If I close my eyes forever
"I believe that you need to settle down your ideas and your feelings and start thinking more as an adult and protect your self and your feelings."
Fill in the blanks
Σε .................... , ......... σε ......... άλλο. Με .................... , σε ................. , πώς να στο πω για να το καταλάβεις ??? Η ζωή μου μαζί σου είναι .......................!!! ................... από το πρωί μέχρι το βράδυ. Δεν μπορώ να σε ............... !!! Θέλω να είμαστε ........... !!! Δεν σε................, γιατί ............. τα πάντα !!!
Τα όνειρα είναι............. . Νομίζω πως δεν θα .............. άλλον έτσι στη ζωή μου.
Άριστα 10
Γιατί έτσι συνήθισα , να συμπληρώνω κενά. Και μαζί σου και χωρίς σου.
Αυτό είναι παράπονο....
Ένα τσακ (είχες πει θα κάνεις) να πιάσεις το φεγγάρι και να μου το χαρίσεις
...
κάποια βήματα ακούγονται, - δεν είναι δικά μου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,
πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή
παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
Έξω, στο δρόμο μπορεί να μην ακούγονται τούτα τα βήματα, -
ή μεταμέλεια, λένε, φοράει ξυλοπάπουτσα, -
κι αν κάνεις αν κοιτάξεις σ’ αυτόν ή στον άλλον καθρέφτη,
πίσω απ’ τη σκόνη και τις ραγισματιές,
διακρίνεις πιο θαμπό και πιο τεμαχισμένο το πρόσωπό σου,
το πρόσωπο σου που άλλο δε ζήτησες στη ζωή
παρά να το κρατήσεις καθάριο κι αδιαίρετο.
Τα χείλη του ποτηριού γυαλίζουν στο φεγγαρόφωτο
σαν κυκλικό ξυράφι – πώς να το φέρω στα χείλη μου;
όσο κι αν διψώ, - πώς να το φέρω; - Βλέπεις;
έχω ακόμη διάθεση για παρομοιώσεις, - αυτό μου απόμεινε,
αυτό με διαβεβαιώνει ακόμη πως δε λείπω.
Άφησε με να ‘ρθω μαζί σου.
...
Μα ποιος μπορεί να παίξει ως το τέλος αυτό το παιχνίδι;
...
Μια στιγμή, να πάρω τη ζακέτα μου.
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;
Τούτο τον άστατο καιρό, όσο να ‘ναι, πρέπει να φυλαγόμαστε.
Έχει υγρασία τα βράδια, και το φεγγάρι
δε σου φαίνεται, αλήθεια, πως επιτείνει την ψύχρα;
Άσε να σου κουμπώσω το πουκάμισο – τι δυνατό το στήθος σου,
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω
– κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου – μην κοιτάξεις μέσα,
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει – μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω – θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις, -
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές – δεν τις ακούτε;
Βαθύ βαθύ το πέσιμο,
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.
τι δυνατό φεγγάρι, - η πολυθρόνα, λέω
– κι όταν σηκώνω το φλιτζάνι απ’ το τραπέζι
μένει από κάτω μια τρύπα σιωπή, βάζω αμέσως την παλάμη μου επάνω
να μην κοιτάξω μέσα, - αφήνω πάλι το φλιτζάνι στη θέση του
και το φεγγάρι μια τρύπα στο κρανίο του κόσμου – μην κοιτάξεις μέσα,
είναι μια δύναμη μαγνητική που σε τραβάει – μην κοιτάξεις, μην κοιτάχτε,
ακούστε που σας μιλάω – θα πέσετε μέσα. Τούτος ο ίλιγγος
ωραίος, ανάλαφρος – θα πέσεις, -
ένα μαρμάρινο πηγάδι το φεγγάρι,
ίσκιοι σαλεύουν και βουβά φτερά, μυστηριακές φωνές – δεν τις ακούτε;
Βαθύ βαθύ το πέσιμο,
βαθύ βαθύ το ανέβασμα,
το αέρινο άγαλμα κρουστό μες στ’ ανοιχτά φτερά του,
βαθιά βαθιά η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής, -
τρέμουσες φωταψίες της άλλης όχθης,
όπως ταλαντεύεσαι μες στο ίδιο σου το κύμα,
ανάσα ωκεανού. Ωραίος ανάλαφρος
ο ίλιγγος τούτος, - πρόσεξε, θα πέσεις. Μην κοιτάς εμένα,
εμένα η θέση μου είναι το ταλάντευμα – ο εξαίσιος ίλιγγος.
Έτσι κάθε απόβραδο
έχω λιγάκι πονοκέφαλο, κάτι ζαλάδες.
...
«Α, φεύγεις; Καληνύχτα.» Όχι, δε θα ‘ρθω. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι –
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.
Εγώ θα βγω σε λίγο. Ευχαριστώ. Γιατί επιτέλους, πρέπει
να βγω απ' αυτό το τσακισμένο σπίτι.
Πρέπει να δω λιγάκι πολιτεία, - όχι, όχι το φεγγάρι –
την πολιτεία με τα ροζιασμένα χέρια της, την πολιτεία του μεροκάματου,
την πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της
την πολιτεία που όλους μας αντέχει στην ράχη της
με τις μικρότητές μας, τις κακίες, τις έχτρες μας,
με τις φιλοδοξίες, την άγνοια μας και τα γερατειά μας,-
ν' ακούσω τα μεγάλα βήματα της πολιτείας,
να μην ακούω πια τα βήματά σου
μήτε τα βήματα του Θεού, μήτε και τα δικά μου βήματα. Καληνύχτα.
The moonlight sonata- Giannis Ritsos
Σκάσε και άκου! και εξαφανίσου στην μελωδία,κάπου εκεί θα μαι κι εγώ χαμένη,και ξάγρυπνη
Yann Tiersen- La Veillee
γαμώτο ητφέρθακ νοτσ ουξάτοικ !
Τα ξέρασα όλα στο πάτωμα της φαντασίωσής σου. Σκέψεις, αισθήματα, στιγμές, σχέσεις. Λέρωσα το σεβασμό και λεκιάστηκε η εκτίμηση. Μην κάνεις τη ζωή του διπλανού. Μην μπερδεύεις γεύσεις από στερεότυπα. Καρφιά στα χέρια τα καρέ της συμβίωσης μαζί σου. Δολοπλόκο το πέπλο της σιωπής.
-Επ! Πόσα χρόνια έχω να σε δω ? Πώς μίκρυνες έτσι ? Φτου σου
Ψιχάλες μοιάζουν τα χρόνια που πέρασαν. Μπερδεύτηκαν τα γενετήσια υγρά με το σάλιο των εξηγήσεων που θέλαμε να δώσουμε. Για να σκεπάσουμε . Για να καλύψουμε. Για να μην ξεμπροστιαστούμε. Σαν πουτάνες τα αισθήματα,μοιράζονται δεξιά και αριστερά, λερώνεται και το μυαλό . Μολύνεται από του καθενός την μαλακία που καταπίνει. Γιατί έτσι σε έκανε να η μαμά σου να πιστεύεις. Πως οι άνθρωποι αγαπάνε. Διαφέρουν από τα ζώα γιατί κάνουν έρωτα εκτός περιόδου αναπαραγωγής και πίνουν νερό ακόμα και όταν δε διψάνε. Άσε τη νοημοσύνη απ'έξω και βάλτα με το λειτουργικό κομμάτι . Καλύτερα ζώο λες. Καλύτερα ζώο σου απαντάω. Μόνο που τα ζώα δεν βιτρινιάζονται,δεν οθονιάζονται,δε χρηματίζονται. Δεν αγοράζουν αυτοκίνητα για να μοστράρονται, δεν κάνουν πατιλίκια στη Βουλιαγμένης .Τα γατιά δεν το παίζουν τίγρεις ούτε τα λιοντάρια κλαίγονται σαν κουτάβια.
Αλλά καλύτερα ζώο ,έστω πιστή του απομίμηση. Ως εκεί που φτάνει το ένστικτο της δίψας σου για πήδημα. Να ξεσκίζεται ένας εαυτός που δεν μπορείς να τον βγάζεις όταν δένεις τη γραβάτα στο σημαδεμένο λαιμό σου και μια φύση που κρύβεται καλά στο prada κοστούμι σου. Ξεθωριασμένη φυσιογνωμία αυτή . Την πήραμε, την γλείψαμε, τη φτύσαμε, την ξεράσαμε και μαζί μ'αυτήν ,λερωθήκαμε κι εμείς. Εγώ κι εσύ , αφού ο πληθυντικός είναι για τους ανθρώπους. Γδύσου, με το σάλιο σου πλύνε το τρίχωμά σου, κρύψε καλά την ουρά σου και άσε τα βρώμικα ένστικτά σου για το βράδυ που θα νιώθεις μόνος. Τώρα πήγαινε για δουλεία!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)