Where the wild roses grow...

...On the last day I took her where the wild roses grow And she lay on the bank, the wind light as a thief As I kissed her goodbye, I said, "All beauty must die" And knelt down and planted a rose between her teeth. http://www.youtube.com/watch?v=jRMe5H9WKpM

Every saint has a past, but every sinner has a future Oscar Wilde

Παράξενα όμορφη

Απόσπασμα από τον Γυάλινο κόσμο του Τέννεση Ουίλλιαμς: ΤΖΙΜ: Έπεσε τίποτα; Θαρρώ… ΛΑΟΥΡΑ: Ναι! ΤΖΙΜ: Δε φαντάζομαι να ήταν το γυαλένιο άλογο με το κερατάκι. ΛΑΟΥΡΑ: Ναι!... ΤΖΙΜ: Έσπασε; ΛΑΟΥΡΑ: Τώρα είναι σαν όλα τα άλλα άλογα. ΤΖΙΜ: Έχασε το … ΛΑΟΥΡΑ: Κερατάκι! Δεν πειράζει. Μπορεί να του βγει σε καλό η μεταμόρφωση! ΤΖΙΜ: Ποτέ δε θα με συγχωρέσετε. Ήταν το χαϊδεμένο γυάλινο παιχνίδι σας… ΛΑΟΥΡΑ: Δεν έχω χαϊδεμένους πια. Δεν είναι και μεγάλη τραγωδία. Τα γυαλικά σπάνε τόσο εύκολα όσο προσεκτικός και να είσαι! Η κίνηση τραντάζει τα ράφια και τα βάζα πέφτουνε. ΤΖΙΜ: Όμως λυπούμαι πάρα πολύ που είμαι εγώ η αιτία. ΛΑΟΥΡΑ: Δεν πειράζει. Θα πω πως του κάνανε εγχείριση. Το κερατάκι έπεσε για να νιώσει λιγότερο ιδιότροπος! Τώρα θα νιώθει πως βρίσκεται με δικούς του, μαζί με τα άλλα άλογα που δεν έχουν κερατάκια!... (…..) ΤΖΙΜ: Λοιπόν, είστε παράξενα όμορφη. Κι όλη η ομορφιά, εξ’ αιτίας της διαφοράς αυτής.(…)Οι παράξενοι άνθρωποι δε μοιάζουν με τους άλλους. Μα η παραξενιά αυτή δεν είναι ντροπή. Επειδή οι άλλοι άνθρωποι δεν είναι θαυμάσιοι σαν κι εσάς. Αυτοί είναι εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια. Εσείς είστε Μοναδική! Περπατούν παντού πάνω στη γη. Εσείς είστε μόνη εδώ. Είναι κοινοί σαν –τα αγριόχορτα, μα- εσείς – να! Εσείς είσαστε «Γαλάζιος Κρίνος»!

Συνοδοιπόροι

Καλημέρα,είχα ένα υπέροχο ξύπνημα μετά από πολύ καιρό ,και να σας θυμίσω πως δεν χρειάζεται να υπάρχει λόγος για να κάνει κανείς sex...Απλά γιατί όταν υπάρχει θέληση υπάρχει και ο τρόπος!!! Αυτό που έχει σημασία όμως ,δεν είναι ούτε με ποιον κοιμάσαι ούτε με ποιον ξυπνάς.Σημασία έχει να ξέρεις πως υπάρχει ένας άνθρωπος πάνω στον πλανήτη που κοιμάται και ξυπνάει με τη σκέψη σου.Υπάρχει κάποιος που σε υπολογίζει και σε νοιάζεται... Όσο και να στηρίζεσαι στα πόδια σου κάτι τέτοιο σε κάνει να παρατηρείς τη ζωή από μία άλλη πιο γλυκιά οπτική γωνία...σου δίνει ώθηση να κάνεις το κάτι παραπάνω...να πετάξεις πάνω και όχι κάτω από τα σύννεφα,και πιο ψηλά ακόμα.Ξέρεις πως αν κάποια στιγμή πέσεις,εκείνος θα σε πιάσει.Όποιος και να είναι ο προορισμός σου,όποια κατεύθυνση και να επιλέξεις,είναι εκείνος που θα εμπιστευτείς να κρατήσει το χάρτη σου και όχι το τιμόνι σου.Όχι γιατί δε θες ,αλλά γιατί όποιον δρόμο και να πάρεις αυτός θα σε βοηθήσει να ξεπεράσεις τα εμπόδια.Θα σε κάνει να καταλάβεις πως δεν υπάρχει αδιέξοδος,μόνο δρόμοι που δεν είχες σκεφτεί να ακολουθήσεις. Είναι σπάνιο να βρεις τέτοιους ανθρώπους,γι'αυτό αξίζουν την αγάπη σου.Και με ένα μόνο ευχαριστώ πετάνε κι εκείνοι μαζί σου. Συνοδοιπόροι...στα όμορφα,στα άσχημα,στη ζωή,στο ταξίδι,στον προορισμό... Ευχαριστώ!

οι ενήλικες είναι ΜΑΛΑΚΕΣ ,γι'αυτό δεν θα μεγαλώσω ποτέ ! ! !

Μαύρο κρίνο,φύτρωσες κιόλας

Δημιουργός:Peterpunk στo lifomag.gr

θυμάσαι όταν παίζαμε μαζί πεντόβολα και ντάμα...

Αν κέρδιζες καμάρωνες..

Και αν έχανες με μάλωνες..

Κι έγινε μέρα και έγινε νύχτα, πρώτος χρόνος στο σχολείο.

Τι αστείος που είσαι,με τα μαλλιά σου τα γκοφρέ..

Ένα κορμί σαν χαρτόνι και μαλλιά γκοφρέ.

Κι έγινε μέρα και έγινε νύχτα, πρώτη μέρα στους δρόμους.

Μη με κοιτάς φοβισμένος.Δεν είπαμε ότι θα βγούμε μαζί?Οτι θα φωνάξουμε αγκαλιά? Είναι κόσμος για ατσάλινες ασπίδες αυτός.Και εγώ προχωρώ μπροστά.Κι εσύ με ακολουθείς.Αλλά καθώς προχωρώ αποφασισμένος, νιώθω να με προσπερνάς.Πιο σίγουρος εσύ κι από μένα, κι από σένα τον ίδιο.

Κι έγινε μέρα και έγινε νύχτα,πρώτη μέρα μπροστά στο φως.

Περπάτησες χθές στους δρόμους,κάτω από τα σύννεφα. Κι όλα όσα είσαι τα φώναξες.Τα παιχνίδια που παίξαμε, το γαμημένο τους τίποτα.Μια στιγμή απελπισίας θα βαραίνει τη ζωή μας ,εκείνη η ώρα που εσύ έγινες αλαφρός σαν μια σταγόνα από ένα κύμα που πάφλασε πάνω στους κοφτερούς βράχους.

Κι έγινε νύχτα.

Σε έναν δρόμο ίδιον με εκείνους που τρέχαμε παρέα, με την αδρεναλίνη μας στα καλώδια του τρόλεϋ,βρίσκεται ένα χαρτί πατημένο από χρώμα καστανό γκοφρέ.

"Αυτές τις μαλακίες δεν μπορώ"έτσι έλεγες πάντα και έτσι θα έλεγες ακόμα ,τώρα που την έκανες προς τα εδώ.

-Τι όμορφη μέρα στην Χώρα ετούτη του Ποτέ...Έχουμε καλεσμένους!

-Αλήθεια?Ποιον?

-Αλέξανδρε,έλα... Να σας γνωρίσω..

Beirut-Οι μουσικοί των Βαλκανίων

Oι Beirut ή αλλιώς οι χρονοταξιδευτές της Βυρηττού,είναι το μουσικό συγκρότημα του 22χρονου Ζαχ Κόντον από τη Σάντα Φε των Η.Π.Α.Το άκουσμά τους με ταξίδεψε σε μία άλλη εποχή,στην ίδια,αλλά με μία πιο "ήπια" μορφή, που με είχε ταξιδέψει παλαιότερα ο Goran Bregovic,με τη μουσική που ντύνει το Underground του Emir Kusturica.Έχουν βγάλει 3 album μέχρι τώρα από το 2006 και 2 singles. Το τελευταίο τους έχει τίτλο “The Flying Club Cup” και είναι αρκετά ενδιαφέρον σαν άκουσμα. Έχει σημεία με καθαρούς ήχους και μελωδίες που σε ταξιδεύουν σε χώρες των Βαλκανίων, αλλά έχουν και σημεία που συνδυάζουν μοντέρνους ρυθμούς με πολλά ethnic στοιχεία.

"Κοιμήθηκα με τον..."...της είπε και ένιωσε το χρόνο να σταματάει.Το μυαλό της γύρισε πίσω,σ'ένα άδειο βράδυ,σε δυο κενά σώματα και σε ένα τρίτο που άφησε πίσω.Γύρισε σε θολές στιγμές,σε μεθυσμένες εντυπώσεις.Το μυαλό της...ο ορκισμένος της εχθρός.Ο καθ'όλα υπαίτιος.Όσο σκεφτόταν το αίμα πάγωνε,ενώ κάτι μέσα της καιγόταν. Όλοι τα ξέρουν όλα,σκέφτηκε.Κι έτσι ήταν.Κοίταξε για μια στιγμή έξω,ο αέρας που φυσούσε έπαιρνε μαζί του τις αναμνήσεις της,όπως τα φύλλα των δέντρων,και αφού τις έσερνε μία αποδώ και την άλλη απο΄κει ,σα να τις βασάνιζε,τελικά τις πετούσε στο δρόμο,στις λάσπες.Μήπως το ίδιο έπρεπε να κάνει κι εκείνη?Ένιωθε κολλημένο πάνω της το επικριτικό βλέμμα της φίλης της.Ένα βλέμμα που νόμιζε,θα το κουβαλάει πάντα μαζί της,όπως τον άλλον.Έριξε μια γρήγορη ματιά γύρω της, στο cafe,το ταβάνι ολοένα και χαμήλωνε,ο καπνός από τα τσιγάρα ένιωθε να την παγιδεύει,τα φώτα έσβηναν και τα χρώματα ξεθώριαζαν.Τίποτα ξεκάθαρο.Μαύροι τοίχοι,γκρίζες σκιές,κόκκινο κραγιόν .Οι αχτίδες του ήλιου στα μαλλιά της έδειχναν ανασατατωμένες και το βλέμμα της,το κάποτε ατόφιο,ήταν κάτι παραπάνω από χαμένο.Μια θλιμμένη μουσική έπνιγε το δωμάτιο,οι κολορατούρες της Piaff έμοιαζαν να βγαίνουν από μέσα της.Έτσι κάλυπτε μία άλλη φωνή...

Όταν η άρχουσα τάξη μας διαβρώνει.

"Κανένα ναρκωτικό δεν μεθάει τόσο το άτομο,δεν προκαλεί τόση ευφορία μέσα του,μεγαλώνοντας το απεριόριστα και ασυγκράτητα,όσο η εξουσία.Και είμαστε σε εποχή που η κατάκτηση της εξουσίας έλκει κάθε φαντασμένο θερμοκέφαλο."Το έργο τούτο φαίνεται αλλόκοτο παιχνίδι του πόθου για την εξουσία,που καταντάει η πιο μαύρη απελπισία μέσα στην πιο έρημη,σκοτεινή κι απαίσια νύχτα. Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, "Μακμπέθ" Για τον άδικο χαμό του 16χρονου. Είναι καιρός να αναλάβουν τις ευθύνες τους.Τα όπλα δεν είναι νεροπίστολα,κι έχουν περάσει τα 15 για να παίζουν κλέφτες και αστυνόμους.Κρατάνε στα χέρια τους ζωές ,αλλά ούτε κι αυτό δεν είναι άξιοι να κάνουν.Αυτή είναι η ανεύθυνη,"μιλητή" άρχουσα τάξη. Γιατί η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα είναι όλοι αυτοί που πληρώνονται πολύ περισσότερα αναλογικά από ότι έχουν δώσει και είναι αυτοί που απολαμβάνουν τα πάντα εις βάρος αυτών που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα<και στην προκειμένη εις βάρος εκείνων που χάνονται εξαιτίας τους>. Είναι η τάξη αυτή που όλα τα θέλει και συνήθως τα παίρνει, χωρίς να θέλει να δώσει κάτι. Είναι η κοινωνική τάξη που αποτελεί ίσως την μεγαλύτερη ομάδα ψηφοφόρων. Δεν θεμελιώνεται όμως έτσι ένα κράτος και δη όταν σ'αυτό το κράτος δεν τολμάμε ούτε τις ζωές μας να εμπιστευτούμε!

"Αν..."

Ρ.Κίπλινγκ ΑΝ..... Αν όσα απόκτησες μπορείς σ'ένα σωρό εσύ να τα μαζέψεις και δίχως φόβο μονομιάς κορόνα ή γράμματα όλα να τα παίξεις και να τα χάσεις και απ'την αρχή, ατράνταχτος να ξεκινήσεις πάλι και να μη βγάλεις και μιλιά ποτέ γι'αυτόν τον ξαφνικό χαμό σου. Αν νεύρα και καρδιά και σπλάχνα και μυαλό και όλα να τα σφίξεις να σε δουλέψουν εξ'αρχής, κι ας είναι από πολύ καιρό σωσμένα και να κρατιέσαι πάντα όρθιος, όταν δε σου'χει τίποτα απομείνει παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σ'όλα αυτά:"αντέχετε" Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου με βασιλιάδες να γυρνάς δίχως απ'τους μικρούς να ξεμακραίνεις. Αν μήτε φίλοι ,μητ'εχθροί μπορούν πια ποτέ να σε πειράξουν όλο τον κόσμο αν αγαπάς , μα και ποτέ πάρα πολύ κανέναν. Αν του θυμού σου τις στιγμές που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου, μπορείς να αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη, Δική σου θα'ναι τότε η Γη, μ'όσα και μ'ότι πάνω έχει και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θα'σαι παιδί μου.

Η άρνηση του συμβιβασμού

CHE FECE … IL GRAND RIFIUTO

Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα

που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι

να πούν. Φανερώνεται αμέσως όποιος τόχει

έτοιμο μέσα του το Ναι, και λέγοντάς το πέρα

πηγαίνει στην τιμή και στην πεποίθηση του.

Ο αρνηθείς δεν μετανοιώνει. Αν ρωτιούνταν πάλι,

Όχι θα ξαναέλεγε. Κι όμως τον καταβάλλει

εκείνο τ’όχι –το σωστό- εις όλην την ζωή του.

Κωνσταντίνος Καβάφης

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γρέϋ

... Η παράσταση ήταν αποτυχημένη, το κοινό εγκατέλειπε την αίθουσα δείχνοντας τη δυσαρέσκειά του. Μόλις τελείωσε, ο Ντ. Γκρέϋ έτρεξε πίσω από την σκηνή, στα καμαρίνια. Το κορίτσι, η Βέϊν, στεκόταν εκεί μόνο, με μια έκφραση θριάμβου στο πρόσωπο. Τα μάτια της έκαιγαν με τρομερή φωτιά. Αχτινοβολούσε. Τα χωρισμένα χείλη της χαμογελούσαν για κάποιο δικό τους μυστικό. Μόλις μπήκε τον κοίταξε και μιά έκφραση απεριόριστης χαράς καθρεφτίστηκε πάνω της. -Πόσο ασχημα έπαιξα απόψε, Ντόριαν! φώναξε. -Φοβερά! απάντησε εκείνος κοιτάζοντάς την έκπληκτος, Φοβερά! Ήταν απαίσιο. Είσαι άρρωστη? Δεν έχεις ιδέα τι ήταν. Δεν έχεις ιδέα τι υπέφερα. Το κορίτσι χαμογέλασε. -Ντόριαν, απάντησε τραγουδώντας τ'όνομά του με μια βαθιά γλυκιά φωνή, σν να'ταν γλυκύτερο από μέλι στα κόκκινα πέταλα των χειλιών της, -Ντόριαν, θα'πρεπε να'χεις καταλάβει. Αλλά τώρα καταλαβαίνεις, δεν είν' έτσι ? -Τι να καταλάβω, ρώτησε θυμωμένος. -Γιατί ήμουν τόσο άσχημη απόψε. Γιατί πάντα θα είμαι έτσι. Γιατί ποτέ μου δεν θα ξαναπαίξω όμορφα. Ανασήκωσε τους ώμους του. -Είσαι άρρωστη υποθέτω. Όταν είσαι άρρωστη δεν πρέπει να παίζεις. Γελοιοποιείσαι. Οι φίλοι μου βαρέθηκαν. Εγώ ο ίδιος βαρέθηκα. Έμοιαζε να μην τον ακούει. Ήταν μεταμορφωμένη από χαρά. -Ντόριαν,Ντόριαν, φώναξε, πρίν σε γνωρίσω το θέατρο ήταν η μόνη πραγματικότητα της ζωής μου. Μόνο στο θέατρο ζούσα. Πίστευα πως όλα ήταν αληθινά. Ήμουν η Ρόζαλιντ μια νύχτα, η Πόρσια μιαν άλλη. Η χαρά της Βεατρίκης ήταν χαρά μου και οι λύπες της Κορδελίας δικές μου επίσης! Τα ζωγραφιστά σκηνικά ήταν ο κόσμος μου. Δεν ήξερα τίποτα παρά σκιές. Ήρθες, ω υπέροχη αγάπη μου, κι ελευθέρωσες την ψυχή μου από την φυλακή. Μ'εμαθες τι είναι η πραγματικότητα. Απόψε για πρώτη φορά στην ζωή μου, είδα μέσα στην ψευτιά και την υποκρισία, την ηλιθιότητα και την κενότητα του έργου που έπαιζα πάντα. Απόψε για πρώτη μου φορά συνειδητοποίησα πως ο Ρωμαίος ήταν απαίσιος και γέρος και μπογιατισμένος, πως το φεγγαρόφως στο μπαλκόνι ήταν ψεύτικο, πως το σκηνικό ήταν χυδαίο και πως οι λέξεις που είχα να πω ηταν αναληθείς, δεν ήταν οι λέξεις μου, δεν ήταν αυτό που ήθελα να πώ. Με έφερες σε κάτι υψηλότερο. Κάτι του οποίου η τέχνη όλη δεν είναι παρά η αντανάκλαση. Αγάπη μου ! αγάπη μου! Ωραίε πρίγκηπα, Πρίγκηπα της ζωής! Βαρέθηκα τις σκιές. Τι μπορούν να ξέρουν αυτοί για μιαν αγάπη σαν την δική μας? Πάρε με Ντόριαν, Πάρε με μακρυά μαζί σου. Σiχαίνομαι την σκηνή!Μπορώ να μιμηθώ κάποιο πάθος που δεν νοιώθω, μα δεν μπορώ να μιμηθώ ότι με καίει σαν φωτιά! Ο Ντόριαν αφέθηκε να πέσει σ'έναν καναπέ και γύρισε το πρόσωπό του μακρυά. -Σκότωσες την αγάπη μου, της ψυθίρισε. Τον κοίταξε με απορία και γέλεσε. Τον πλησίασε και με τα δάκτυλα του χάϊδεψε το κεφάλι. Γονάτισε και πίεσε τα χέρια του στα χείλη της. Αποτραβήχτηκε και μια ανατριχίλα τον διαπέρασε. Ύστερα σηκώθηκε και πήγε στην πόρτα. -Ναι, φώναξε, Σκότωσες την αγάπη μου. Ξεσήκωνες την φαντασία μου. Τώρα δεν παρακινείς ούτε την περιέργειά μου! Απλά δεν προκαλείς τίποτα. Σε αγάπησα γιατί ήσουν υπέροχη, γιατί είχες ταλέντο και πνεύμα, γιατί πραγματοποιούσες όνειρα μεγάλων ποιητών και έδινες σχήμα και υπόσταση στις σκιές της τέχνης. Τα πέταξες όλα μακρυά. Είσαι ρηχή και ηλίθια. Θεέ μου, πόσο τρελός ήμουν να σε αγαπήσω! Τι Ηλίθιος Δεν είσαι τίποτα τώρα για μένα. Ποτέ δεν θα σε ξαναδώ, ποτέ δεν θα σε ξανασκεφτώ, ποτέ δεν θα αναφέρω το όνομά σου!! Πόσα λίγα πρέπει να ξέρεις από Αγάπη, όταν λες πως σου χαλάει την τέχνη! Χωρίς την τέχνη σου είσαι ένα Τίποτα, Μια θεατρίνα τρίτης ποιότητας με ένα όμορφο πρόσωπο! OSCAR WILDE .

Αλήθεια VersuS Δειλείας

"Τίποτα δεν μένει κρυφό για πολύ καιρό.Ότι έκανες και μπόρεσες προσωρινά να το θάψεις,αργά ή γρήγορα να είσαι σίγουρος ότι θα βγει στην επιφάνεια για να σε πνίξει." Μέχρι τότε φλερτάρεις με τις τύψεις σου,προσπαθείς ,λόγω εγωισμού ,να τις νικήσεις,ψάχνεις ελαφρυντικά για να κοιμάσαι ήσυχος,κρύβεσαι από τον εαυτό σου.Πιστεύεις πως γέλασες εις βάρος κάποιου ,ενώ ταυτόχρονα ξέρεις πως και κάποιος άλλος μπορεί να γελούσε την ίδια στιγμή εις βάρος σου.Εθελοτυφλείς.Προσποιείσαι.Αναχαιτίζεις συμπεριφορές,ο χαρακτήρας σου διαμορφώνεται βάσει αυτού ,που λόγω ενοχών, δεν μπορείς να ξεπεράσεις.Και έτσι αναιρείται όλη σου η ύπαρξη.Ξεχνάς τις ανθρώπινες αξίες σου,αναγκάζεσαι να βάλεις ταμπέλες στον εαυτό σου τις οποίες προσπαθείς να υποστηρίξεις,ώστε να τις παραδεχτούν και οι γύρω σου,προσκολλάσαι σε πράγματα που επειδή δεν έχουν υπόσταση δε μπορούν να σε κατακρίνουν.Αδειάζεις.Υποκρίνεσαι πως δε σε νοιάζει, προκειμένου να μην παραδεχτείς κάτι που άλλοι ίσως έχουν καταλάβει.Άτυπα τους υποτιμάς και μαζί με αυτούς κι εσένα.Σε τρώει μέσα σου το σαράκι της αλήθειας.Τότε καταλαβαίνεις πόσο πολύ πονάει αυτή.Κι ας είναι απλά μία λέξη,αν την προσπεράσεις,αν την καλύψεις ,αν δεν την κάνεις σύμμαχο,σε κατατρέχει και τελικά αυτή για τιμωρία σε κατασπαράζει.Οι συνέπειες της απόκρυψής της είναι μεγάλυτερες από εκείνες της παραδοχής της.Όμως συνεχίζεις.Σε βαραίνει όλο και περισσότερο.Και τελικά.... Αντί να βγεις μπροστά ,κρύβεσαι πίσω της κι ας ξέρεις πως κάποια στιγμή θα σε ξεμπροστιάσει η ίδια πιο σκληρά.Κρύβεσαι...χάνεσαι. Και το τραγικότερο όλων? Προτιμάς να χάσεις ανθρώπους που μπορεί να αγαπάς περισσότερο από το ίδιο σου το "είναι".Που αξίζεις την αγάπη και την αφοσίωσή τους ,αλλά από εγωισμό προτιμάς να τα χάσεις όλα.Αυτό είναι δειλεία. Χειρότερη ταμπέλα δεν υπάρχει.Και η ζωή συνεχίζεται...,αλλά εσύ κοιτάς αλλού κι έτσι χάνεις επεισόδια,αλλάζουν όλα γύρω σου εκτός από ένα πράγμα.Εσύ! δεν αλλάζεις ποτέ.Βουλιάζεις και ψάχνεις ένα χέρι για να μην πνιγείς. Και είναι σχεδόν ξεφτιλιστικό να ζητάς βοήθεια και να μην τρέχει κανείς για σένα. Τότε συνειδητοποιείς.Θες πίσω αυτό που άφησες να φύγει.Αλλά τι τα θες?Είναι ήδη πολύ αργά.

Θάρρος ή αλήθεια???

Αλήθεια...«Τίποτα δεν είναι μεγαλύτερο για τον άνθρωπο να αποκτήσει ,ούτε για τον θεό σπουδαιότερο να δώσει, από την αλήθεια.» γράφει ο Πλούταρχος στην επιστολή του προς την ιέρεια των Δελφών Κλέα. Χιλιάδες χρόνια περάσανε από τότε που ο άνθρωπος ξεκίνησε να αναζητά την μεγάλη αλήθεια. Σε εκείνη την πηγή ,απ' όπου ξεκίνησε το ταξίδι που λέγεται ζωή, στην ίδια εστία ποθεί και πάλι η ψυχή να επιστρέψει. Η αναζήτηση της ξεκινάει με το συναίσθημα της απουσίας. Αυτό το «κάτι» που αισθανόμαστε να λείπει από την ζωή μας. Τα πάντα είναι εφήμερα,εφήμεροι είμαστε κι εμείς... «Τα πάντα ρει» συμπεραίνει κι ο Ηράκλειτος. Μέσα σ' αυτήν την ανησυχία,κίνηση και μεταβολή υπάρχει «κάτι» σταθερό , αυτό το «κάτι» αναζητάει ο λογισμός μας,την αλήθεια. Όπως η αναζήτησή της,έτσι και η απόκρυψή της είναι σε ορισμένες περιπτώσεις εξίσου σημαντική.Κάποιες αλήθειες δεν πρέπει να λέγονται.Κάποιες αποφεύγουμε να τις πούμε.Άλλες δεν θέλουμε να τις ξέρουμε γιατί φοβόμαστε μήπως μας πονέσουν και παραμένουμε κατέπιλογήν στην άγνοια.Δεν μας τις λένε γιατί φοβούνται μήπως μας πονέσουν,θέλουν λένε να μας προστατέψουν,όπως κι εμείς κάποιους άλλους,αλλά έτσι αποφασίζουν άλλοι για μας.Ούτως ή άλλως ,η αντιμετώπισή της προϋποθέτει θάρρος. Θάρρος...είναι σαν σαν μια αρετή , όχι σαν μια έμφυτη διάθεση, αλλά σαν κάτι, που από μόνο του δομείται, και σαν το αποτέλεσμα, στην πράξη, αυτής της δόμησης. η οποία εκδηλώνεται με την καρτερικότητα για κάτι που δεν είναι δυνατό να συμβεί, για το αδύνατο. Συλλέγεις δύναμη,βαθειά ανάσα και προχωράς.Δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις,δε βλέπεις γύρω,όλα είναι θάρρος.Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρεις θα λες ότι τουλάχιστον προσπάθησες.Και είναι άσχημο όταν δεν έχεις θάρρος. Θάρρος και αλήθεια,δύο έννοιες αλληλεξάρτητες.Πρέπει να έχεις την αλήθεια για να βρεις το θάρρος και ΘΕΛΕΙ ΘΑΡΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΠΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ!

Ντελίριο λόγω ημερών-Επισήμως Καλά Χριστούγεννα

Ακούω συνέχεια το All I Want From Christmas Is My Two Front Teeth του Spike Jones,που υπό άλλες συνθήκες θα το χαρακτηριζα χαζοτραγουδάκι,βάζω ηλίθια στοιχήματα με τους φίλους μου,ψωνίζω οποιοδήποτε χριστουγεννιάτικο στολίδι μπορεί να τιτλοφορηθεί ως ΚΙΤΣ 2008-2009 για το δέντρο τις φίλης μου,έγινα member στη σελίδα christmas του Facebook,σιγοτραγουδώ τον Ρούντολφ,πειράζω όλο τον κόσμο και όταν διαβάζω ζωγραφίζω στα βιβλία μου αστεράκια και Άγιους Βασίληδες.Όπως λέει και ο κολλητός μου:"Τι άλλο να περιμένει κανείς από σένα όταν ο ήλιος δύει στο Δαφνί και ανατέλλει στους τρελούς?"Και εδώ που τα λέμε έχει ένα point... Merry Christmas

Συνείδησή μου...

"Οι μεγάλες μαύρες αράχνες θέλουν τα πράγματα διαφορετικά. «Δικαιοσύνη ονομάζεται για μας ακριβώς το γεγονός ότι ο κόσμος μπορεί να πλημμυρίσει από τις θύελλες της εκδίκησης μας. Θα εφαρμόσουμε την εκδίκηση και την καταπίεση ενάντια σε όλους αυτούς που δεν είναι όπως εμείς είμαστε»,Φ.Νίτσε. Μοιάζουν εμπνευσμένοι άνθρωποι: Αλλά δεν είναι η καρδιά που τους εμπνέει, -είναι η εκδίκηση. Όλοι παίζουμε κατά καιρούς το ρόλο της "μεγάλης μαύρης αράχνης",αλλά τι γίνεται όταν εκείνο που βαραίνει πιο πολύ τη συνείδηση του ανθρώπου είναι κάτι που ονομάζαται αίσθημα?Και πληγωμένο αίσθημα= ενστικτώδης δικαιοσύνη,προσπαθούμε να πονέσουμε τον άλλον το ίδιο,ίσως και λίγο περισσότερο.Μπλέκουμε σε νήματα μηχανορραφίας και με θολή σκέψη,γυρνάμε πίσω, δοκιμάζουμε τα όρια μας και τα όρια εκείνου που έκανε τον πόνο να φωλιάσει μέσα μας μέχρι ο πόνος να φωλιάσει μέσα του. Αλλά τι πονάει πιο πολύ το να πληγωθούμε μόνο εμείς ή μέσα από εμάς και ο άλλος?Χάνουμε τον εαυτό μας,πατάμε τις αξίες μας.Τσαλακώνουμε την αξιοπρέπειά μας,χάνουμε τον ύπνο μας.Φαύλος κύκλος και ανούσιος.Αίσθημα-Πόνος-Εκδίκηση-Συνείδηση.Φαύλος κύκλος... Αυτό που έχω συνειδητοποιήσει πάντως είναι πως στη ζωή δεν ήρθαμε για να βολευτούμε,αλλά για να ζήσουμε.Να τα κάνουμε όλα.Να φτάσουμε στα άκρα... Ξαναγαπάμε-ξαναπονάμε-ξαναεκδικούμαστε...ξαναγινόμαστε αράχνες...

Όσο μπορείς

"Όσο μπορείς"- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΒΑΦΗΣ (Άπαντα) Κι αν δεν μπορείς να κάνεις τήν ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μήν την εξευτελίζεις μες στήν πολλή συνάφεια του κόσμου, μέσ στις πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μήν τήν εξευτελίζεις πηγαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κι εκθέτοντάς την στων σχέσεων καί των συναναστροφών την καθημερινή ανοησία, ώσπου νά γίνει σα μιά ξένη φορτική.

Είναι απίστευτο το τι μπορείς να αποκομίσεις από μία συζήτηση ανταλλαγής απόψεων με έναν φίλο ,περί ζωής και ανθρώπινων σχέσεων.Σήμερα,λοιπόν,στη χαλάρωση της μεσημεριανής σιέστας και απολαμβάνοντας ένα ποτήρι λευκό κρασί άκουσα από το συνομιλητή μου μία αρκετά σοφή κουβέντα,η οποία ομολογουμένως με έβαλε στα μονοπάτια μιας σύνθετης σκέψης. "Έναν κυνικό άνθρωπο,στυγνό εκμεταλλευτή και συμφεροντολόγο<κοινώς λαμόγιο> θα τον λυγίσεις ,μόνο εάν πατήσεις στην ανθρωπιά του.",μου δήλωσε με εμφάνες το στοιχείο του δισταγμού. Πέρασαν αμέσως αρκετά από το μυαλό μου.Σε πρώτο επίπεδο ανέτρεξα σε προσωπικές εμπειρίες που επιβεβαίωναν κάτι τέτοιο και στο τι αποκόμισα από αυτές,ταύτισα ανθρώπους από το κοινωνικό μου περιβάλλον με το εν λόγω μοτίβο και ανατρίχιασα όταν θυμήθηκα το mutual ψυχολογικό κόστος όταν παρελθοντικά συναναστρεφόμουν τέτοιους χαρακτήρες.Αργότερα, άρχισα να αναρωτιέμαι πώς μπορεί ένας άνθρωπος να διαμορφωθεί έτσι και τι μετουσιώνει την ανθρωπιά του σε "αχίλλειο πτέρνα" του.Τα βιώματα,το οικογενειακό περιβάλλον,μία άτυχη στιγμή?Ο συνδυασμός των παραγόντων? Μετά από αυτόν τον εσωτερικό διάλογο και έτοιμη να συνεχίσω την ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον φίλο,τον ρώτησα γιατί δίστασε να κάνει την παραπάνω δήλωση. "Γιατί μία τέτοια συμβουλή στα δικά σου χέρια μπορεί μελλοντικά να αποβεί καταστροφική σε εκείνον που θα μπει στο δρόμο σου με σκοπό να σε εκμεταλλευτεί."...